Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Her şey böyle başladı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. . Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. . Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Her şey böyle başladı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . . Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. . Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. .