Ali Sirmen: Kader mi?

Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Sayıları üçe çıkıyor. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. İnatçı, dediğim dedik. Olacağı varsa olur. Otobüsten bileti aldık. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Dayadım tabancayı kafasına. Tartışmaya başlıyorlar. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. ”Şoför bıçkın. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. . Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. İleride bir muz kabuğu görüyor. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Hüzünleniyorum. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Kafam iyice bozuk. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. Hepsi boş laf. Çektim arabayı sağa. ",. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Ona iki kişi daha katılıyor. Sohbet ediyoruz. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. . Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var.

Ali Sirmen: Kader mi?

Programa katılan Haldun Solmaztürk bu kararın son derece yadırgatıcı olduğunu söylüyor. Bayburt’tan çıkıp Ziganaları tırmanarak başlayan yolculuğumuz ilginç geçiyor. Olacağı varsa olur. Ve deprem hamakatın çaresizliği içindeki adam için değiştirilemez bir kader olarak kalıyor. Hepsi boş laf. Tahsin’i de daha yeni kaybetmişiz. İnatçı, dediğim dedik. Yine televizyonda programları izlerken son günlerin en önde gelen tartışma konularından biri: Tarikatlar, cemaatler gözlerini milli eğitime, okullara dikmişler. Devlet de bunları isteyenlere peşkeş çekmeye hazır. Çünkü Atatürk resmini takmayı reddedenlerle bu hareketi kınayanlar aynı yaptırıma uğruyorlar. ***Gerçekten de kararı anlamak mümkün değildir. Kimse bir umar tavsiye edemiyor. Dayadım tabancayı kafasına. Sohbet ediyoruz. Şimdiye kadar konuştuklarımızın hepsi boşa gittiğine göre bari konuşmayalım ve canımız sıkılmasın. Sayıları üçe çıkıyor. Haldun Solmaztürk olayın pek sıradan olmadığını söyledi. Ve hemen yapıştırıyor: “Eyvah şimdi düşeceğim. Aldım yanıma, başladı söylenmeye. Tabii şoförün kulağını büküyorlar: “Aman dikkat et, geçenlerde Tahsin’in başına geleni unutma! İki de çocuk bıraktı arkasında. Tuzla’da piyade okulunda bir törene gitmek için dışarı çıkmaya hazırlanan genç asteğmenlere Atatürk resmini yakalarına takmaları söyleniyor. Geçenlerde yaşadığımız bir olayı emekli Tuğgeneral Haldun Solmaztürk bir programda anlattı. Üçü resim takmak istemeyen, dördü de bunların o davranışına karşı çıkan olmak üzere yedi kişi hakkındaki karar şöyle oluyor: Yedi teğmenin de aynı suçtan TSK’den ihracına karar veriliyor. Tarikat ve cemaatler TSK’nin başında bir kader midir, değil midir hep beraber göreceğiz. Kafam iyice bozuk. Benim de yine böyle bir Temel fıkram var: Temel yolda yürürken bir yandan da gazetesine bakıyor. İleride bir muz kabuğu görüyor. Geçen gün Samsun’a gidiyoruz. ”Şoför bıçkın. Yürek parçalayıcı ve insanın 21. . . yüzyılda varabildiği zekâ, merhamet, diğerkâmlık, dürüstlük, sevgi ve anlayış düzeyi hakkında hem hüzünlendirecek hem de utanılacak duygularla başbaşa kalıyorum. Hangimiz hayatta böyle bir durumla karşılaşmadık? Şoför ulusal tepki koyuyor ortaya. Bunlardan biri öneriyi reddediyor. Çektim arabayı sağa. Hüzünleniyorum. Sonunda resmi takmak istemeyen bu üç kişiyle onların bu davranışını kınayan dört arkadaşı arasındaki tartışma soruşturma konusu oluyor. Otobüsten bileti aldık. Sordum:-Şimdi söyle ulan, kaza kader mi değil mi?Ama söyle Allah aşkına teğmenim, kaza kader mi değil mi?”Hadi söyle bakalım şimdi!. Tartışmaya başlıyorlar. Bu gibi durumlarda hep isyanla karışık olan şunu soruyorum: “Bu kadar hamakat, bu kadar vurdumduymazlık, bu kadar gaddarlık, bu kadar hak tanımazlık, bu kadar sevgisizlik kader mi?”***Kaç yıl oluyor, Bayburt’ta yedek subay askerliğimi yapıyorum. Sevgili,5-6 Şubat gecelerini televizyonun başında Hatay, Malatya depreminin birinci yıldönümü görüntülerini izleyerek geçirdim. Bir şey olmaz evelallah!Hem de kaza dediğin nedir ki? Kaza kader. Bu yine de dayatıyor, kaza kader değildir diye. Şoför anlatmaya başlıyor: “Teğmenim benim bir sınıf arkadaşım var. ”Artık deprem konuşulmasından sıkıldım. Gerçekten de üzerinde ciddiyetle durulması gereken bir olayla karşı karşıyayız. Ona iki kişi daha katılıyor. Onların bu davranışını yadırgayan dört arkadaşı daha tartışmaya katılıyorlar. ",. Beni yedek teğmen olduğum için olsa gerek şoförün yanındaki mahalle aldılar. Kimse bir çıkar yolu gösteremiyor. Bir emir geldi İstanbul’a gideceğim.